σύνοπος

-ον, Α

(κατά τον Ησύχ.) «σύνοδος

συνοδοιπόρος».

[ΕΤΥΜΟΛ. Πρόκειται πιθ. για δ. γρφ. αντί σύνοδος (II) «σύντροφος, συνοδοιπόρος»].